Leave for Come back
Title : Leave for Come back
Author's Name : Senkoong
Pairing : Sooyoung x Sunny
Rate : NC 15+
Author Notes : วันช็อตสั้นๆเรื่องที่สามจ้า เป็นเรื่องของชเวซูยองและลีซันนี่(ซุนคยู)โดยเฉพาะเลย เห็นไม่ค่อยมีคนแต่ง ส่วนมากจะเป็นเพื่อนตัวเอกตลอดไม่ก็เป็นคู่รองไม่ใช่คู่หลัก ซึ่งขัดใจไรท์เตอร์ที่ชอบซันนี่มากๆ คราวนี้เลยขอเขียนฟิคให้ซันนี่ซะเลย เนื้อเรื่องอยู่ในต่างประเทศจ้า ต่างคนต่างรักแต่ไม่กล้าบอกกันเพราะกลัวความสัมพันธ์จะเป็นไปในทางที่แย่ลงเลยเก็บเงียบเอาไว้ด้วยกันทั้งคู่หุหุ แล้วจะทำยังไงดีล่ะ ก็อ่านเอาเลยจ้า
'มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่สามารถแสดงความรู้สึกได้หลากหลายแต่ใครบ้างจะรู้ความรู้สึกของฉัน'ร่างเล็กเขียนข้อความลงในสมุดพลางถอนหายใจ
'มันเจ็บปวดเหลือเกินเมื่อเราหลงรักใครแต่ไม่สามารถบอกออกไปได้ คุณเคยรู้สึกแบบนั้นบ้างหรือเปล่ามาสิฉันจะเล่าให้ฟัง เรื่องราวความรักของฉัน'
ในวันที่หนาวเหน็บร่างสูงของซูยองนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่หน้าเตาผิงในบ้านพักที่หรูหรามาก
ไม่ห่างกันนักร่างเล็กของซันนี่ก็นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะเล็กๆภายในห้องรับแขกของบ้าน
พวกเธอสองคนมาทำงานกันถึงต่างประเทศในฐานะตัวแทนของโซนยอชิแด
"ซูยอง วันพรุ่งนี้งานพวกเราก็เสร็จแล้ว ไปเที่ยวกันแล้วค่อยกลับโซลกันนะ"ซันนี่ละสายตาจากโน๊ตบุ๊คมากล่าวกับซูยอง
"อืม ได้สิ เธออยากไปที่ไหนล่ะ"ร่างสูงเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์มาถามคนตัวเล็ก
"เย้ ช่วงนี้มีงานเทศกาลพอดีเลย ขอเที่ยวซักสี่ห้าวันค่อยกลับกันนะ"คนตัวเล็กเอ่ยน้ำเสียงออดอ้อน
ซูยองอดยิ้มให้คนตัวเล็กไม่ได้เมื่อเห็นอาการดีใจของซันนี่
"ได้สิ หลังเสร็จงานพรุ่งนี้ก็ว่างไปอีกหลายอาทิตย์เลย แล้วที่นี่มีงานเทศกาลอะไรล่ะ"
"งานเฮนเลย์ รอยัล เรกัตตาน่ะ งานแข่งเรือของอังกฤษเป็นประเพณีโบราณของเขาเลยนะ ฉันค้นหารูปดูในเว็บไซต์แล้วน่าสนุกมาก
ตอนกลางคืนก็มีงานแสดงของนักร้องนักแต่งเพลงชื่อดังของแคนาดาด้วย ไปนะๆ"ร่างเล็กเกาะแขนคนตัวสูงเขย่าๆจนซูยองสั่นไปทั้งตัว
"จ้าๆ แล้วนี่งานบนโต๊ะเสร็จแล้วเหรอมันอ้อนฉันแบบนี้น่ะ"ซูยองยิ้มอย่างอบอุ่นให้ซันนี่
"เสร็จแล้วจ้า"คนตัวเล็กยิ้มกว้างก่อนจะโผเข้ากอดร่างสูงด้วยความดีใจโดยไม่รู้เลยว่าร่างสูงรู้สึกอย่างไร
ว้ากกกก เธอกำลังทำให้ฉันทนไม่ไหวนะ
ซูยองพยายามข่มความรู้สึกสุดความสามารถ หน้าอกนุ่มนิ่มเบียดอยู่กับหน้าอกตัวเองแบบนี้มันทรมานสุดๆเลย
"พอได้แล้วน่า ไปนอนได้แล้ว"ซูยองเริ่มทนไม่ไหวเมื่อคนตัวเล็กบิดตัวไปมาบนร่างตัวเองต้องรีบพูดออกมา
"ฮิฮิ อยากให้ถึงพรุ่งนี้ไวๆ งั้นฉันไปนอนก่อนนะ เธอก็อย่านอนดึกล่ะ"ซันนี่ผละจากร่างสูงออกมาพูดแล้วเดินเข้าห้องนอนไป
"ราตรีสวัสดิ์"ซูยองตอบพร้อมกับยิ้มบางๆให้ซันนี่
ทำไมกันนะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ฉันอยากจะบอกความรู้สึกของฉันออกไปให้เธอรู้ แต่ฉันกลัว
กลัวว่าทุกอย่างจะเปลี่ยนไป ถ้าฉันบอกไปเธอจะให้โอกาสฉันบ้างหรือเปล่านะ
ท่ามกลางความเหน็บหนาวเบื้องนอกร่างสูงจมอยู่กับความคิดของตัวเองอย่างเศร้าๆ
เธอหลงรักคนตัวเล็ก เธออยากบอกให้คนตัวเล็กได้รู้ความรู้สึกของเธอ
แต่เธอกลัว กลัวว่าความสัมพันธ์จะเลวร้าย เธอไม่อยากให้เป็นแบบนั้น
จะมีโอกาสสำหรับเธอหรือเปล่านะ..
"ซูยองนี่ใจดีจังนะ ฉันอยากไปไหนก็ตามใจฉันจริงๆ"หลังจากเข้าห้องมาแล้วซันนี่ก็มานอนคิดอยู่บนเตียง
"ฉันอยากบอกเธอจริงๆยิ่งเธอทำแบบนี้มันจะทำให้ฉันรักเธอรู้ไหม แต่ฉันกลัวความสัมพันธ์ของเราเปลี่ยนไป
มันคงจะเลวร้ายมากแน่ๆถ้าเป็นแบบนั้น คงได้แต่ทำแบบนี้ต่อไปล่ะนะ เฮ้อ รู้สึกแย่จริงๆ"ซันนี่พึมพำด้วยความเศร้า
"เอาล่ะ นอนดีกว่าพรุ่งนี้จะเที่ยวให้สนุกเลย อืม.. ฉันหวังว่ามันคงจะสนุกล่ะมั้ง"
สุดท้ายคนตัวเล็กก็หลับไปด้วยความง่วง ซันนี่เองก็เช่นกัน เธอหลงรักคนตัวสูง
และก็เหตุผลเดียวกันที่ทำให้ไม่กล้าบอกความรู้สึกออกไป เธอไม่กล้าเผชิญกับความรู้สึกที่เจ็บปวด
ไม่สิ เธอยังไม่พร้อมที่จะเจอต่างหาก มันยังไม่ถึงเวลา มันเป็นเรื่องเศร้ามากนะถ้าถูกปฏิเสธน่ะ
แต่เธอก็เชื่อว่าสักวันนึงเธอจะกล้าบอกความรู้สึกของเธอออกไปให้เขารู้ รอให้เธอพร้อมก่อนนะ
"อ๊า ดูนั่นสิซูยอง เรือลำนั้นประหลาดจัง"คนตัวเล็กร้องเสียงดังพลางชี้ให้คนตัวสูงดูเรือรูปร่างประหลาดที่พวกเธอไม่เคยเจอ
"โอ๊ะ นั่นๆ เรือลำนั้นถูกแซงแล้ว ฮ่าๆๆ"ซูยองอมยิ้มให้คนตัวเล็กที่แสดงอาการราวกับเด็กเจอของเล่น
รอยยิ้มสดใสของซันนี่ทำให้ซูยองรู้สึกดีจริงๆ ตั้งแต่รู้จักกับซันนี่ชีวิตเธอก็มีแต่ความสดใส
ยามที่เธอลำบากก็ได้คนตัวเล็กตรงหน้าช่วยเหลือ มันทำให้เธออดหลงรักคนตัวเล็กคนนี้ไม่ได้
ตอนนี้พวกเธออยู่ในงานแข่งเรือของอังกฤษซึ่งมันเป็นประเพณีที่สืบทอดกันมานาน
มีเรือรูปร่างแปลกๆหลายลำมาแข่งกัน ผู้ชนะก็พากันดีใจส่วนคนแพ้ก็ทำท่าเสียดายแต่ไม่นานพวกเขาก็เข้าไปยินดีกับผู้ชนะ
มันเป็นงานเทศกาลที่สนุกมากจริงๆ ไม่ใช่เพราะเรือประหลาดๆพวกนั้นหรอกนะ สำหรับฉันแล้วมันเป็นเพราะซันนี่ต่างหากล่ะ
ถ้าไม่มีเธอมาด้วยฉันคงไม่สุขใจเท่านี้หรอก ยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึก อยากบอกเหลือเกิน แต่ฉันยังไม่พร้อม
หวังว่าเธอจะไม่มีใครหรอกนะ ไม่งั้นฉันคงเสียใจมากแน่ๆ
"เอ๊ะ นั่นซันนี่กับซูยองนี่"
เสียงเรียกชื่อพวกเธอดังขึ้นท่ามกลางคนที่กำลังเดินขวักไขว่ ทั้งคู่หันไปตามเสียงก็พบใครบางคนยืนอยู่
"ฮโยมิน!! เธอมาได้ยังไงเนี่ย"ซันนี่ถลาเข้าไปกอดคนคุ้นเคยแน่น
ร่างสูงที่เดินมาตามหลังเจ็บแปล๊บที่หน้าอกข้างซ้ายแต่ก็ฝืนส่งยิ้มทักทายให้ฮโยมิน
อา~ ปวดใจจัง ไม่อยากให้เธอไปกอดใครเลยซันนี่...
"ฉันมาเที่ยวที่นี่กับเพื่อนๆในวงน่ะ บังเอิญจริงๆที่เจอพวกเธอที่นี่ แล้วพวกเธอมาทำอะไรกันที่ล่ะ"ฮโยมินถาม
"พวกฉันมาทำงานกันที่นี่น่ะ แต่เสร็จแล้วพวกฉันก็เลยมาเที่ยวกันเพราะเห็นว่ามีงานเทศกาลที่นี่...."
ซูยองมองทั้งคู่พูดคุยกันด้วยความรู้สึกเศร้าๆ ภายนอกเหมือนปกติแต่ใครจะรู้บ้างว่าน้ำตาเธอกำลังไหลรินอยู่ในใจ
สีหน้าและรอยยิ้มของเธอ ฉันไม่อยากให้ใครได้รับนอกจากฉันจริงๆ
แต่ฉันไม่เห็นแก่ตัวขนาดนั้นหรอกถึงมันจะเศร้าใจก็เถอะ
ทั้งสามคุยกันอยู่นาน ทว่าราวกับวงสนทนามีเพียงแค่สองคน
แม้บางครั้งซูยองจะมีโอกาสพูดบ้าง แต่ก็น้อยนิดจนน่าน้อยใจ
ทำไมเธอไม่มองฉันบ้างนะ ฉันก็น้อยใจเป็นนะ ฉันไม่ใช่คนเข้มแข็งอะไรขนาดนั้นนะ
"มินนี่ ตอนเย็นพวกฉันจะไปงานแสดงของคนดังของแคนาดาด้วยล่ะ เธออยากไปด้วยไหม"ซันนี่ถาม
"โอ้ จริงเหรอ งั้นฉันขอไปด้วยคนก็แล้วกันนะ"ฮโยมินตอบ
ไม่นะซันนี่ เธอจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันอยากไปกับเธอแค่สองคนนะ
ร่างสูงลอบถอนหายใจด้วยความรู้สึกเจ็บปวดในอก
"จ้า จะชวนพวกเพื่อนๆเธอมาด้วยก็ได้นะไปหลายๆคนจะได้สนุก"คนตัวเล็กส่งยิ้มกว้างให้ฮโยมิน
"มินนี่ พวกฉันไปก่อนนะ เธอก็เที่ยวให้สนุกล่ะ ตอนเย็นค่อยเจอกัน เดี๋ยวฉันจะติดต่อไปหานะ"ซันนี่พูด
ฮโยมินพยักหน้าให้พร้อมกับรอยยิ้มก่อนจะทิ้งระเบิดให้ซูยองและซันนี่ด้วยการดึงร่างเล็กเข้ามาหอมแก้มไปหนึ่งฟอดก่อนจะกระซิบบางอย่างข้างๆหูคนตัวเล็ก
ฉ่า~~ หน้าของซันนี่แดงระเรื่อกระทันหัน ว๊ากกก นี่เธอทำอะไรของเธอฮโยมิน
ส่วนร่างสูงถึงกับอึ้งในความกล้าของฮโยมิน เธอพอจะได้ยินข่าวมาบ้างว่าซันนี่กับฮโยมินกุ๊กกิ๊กกัน แต่พอมาเจอจริงๆมันเจ็บปวดเอามากๆ
รู้สึกอึดอัดในอกแต่ก็ยังคงท่าทีเรียบเฉยเอาไว้ไร้ร่องรอยความเศร้าให้เห็นเลยสักนิด
ซันนี่เหลือบมองร่างสูงแต่ไม่เห็นเขาแสดงอาการอะไรก็ต้องรู้สึกผิดหวัง
ฉันอยากให้เธอหึงฉันจัง แล้วนั่นยิ้มอะไรของเธอน่ะ แต่แววตาของเธอดูเศร้าจัง ซูยองเธอเป็นอะไรไป
"ฉันไปก่อนนะ ซันนี่ซูยอง"ฮโยมินพูดเสร็จก็เดินไปหาพวกเพื่อนๆของเธอ
"เออะ...เอ่อ..."ไม่รู้ทำไมซันนี่รู้สึกแบบนี้ คำพูดมันจุกอยู่ที่คอไปหมด
"ย๊า หอมแก้มกันแบบนี้มีอะไรที่ฉันไม่รู้บ้างเนี่ย"ซูยองถามพลางฝืนยิ้มเจ้าเล่ห์ทั้งที่ในใจกำลังเจ็บปวด
"ไม่มีอะไรหรอกน่า"แต่เพราะความอายของซันนี่ทำให้เธอไม่รู้สึกถึงความรู้สึกของคนตัวสูง
"จ้าๆ ไม่มีก็ไม่มี แต่ถ้ามีจริงๆคนที่จะมาจีบเธอรู้เข้าคงจะเสียใจมากแน่ๆ"
"เอาอะไรมาพูดเนี่ยซูยอง ไม่มีหรอกคนที่จะจีบฉันน่ะ"ซันนี่พูดพลางหัวเราะขำๆ
ฉันไงล่ะ ตอนนี้ฉันกำลังเจ็บปวดเธอรู้บ้างไหมซันนี่
"กลับกันเถอะ เดี๋ยวจะมืดซะก่อน"ซันนี่พูดพลางลากแขนคนตัวสูงให้เดินตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
ความมืดโรยตัวลงมาในตอนค่ำ ตึกรามบ้านช่องหลายหลังสว่างไสวด้วยแสงไฟที่เล็ดรอดออกมาให้เห็น
ถนนสายหลักของเมืองคราคร่ำไปด้วยผู้คนจำนวนมาก บางคนเดินอยู่เพียงลำพังในขณะที่บางคนอยู่เป็นกลุ่ม
เช่นเดียวกับซูยองและซันนี่ พวกเธอสองคนกำลังเดินปะปนอยู่ในกลุ่มคนเหล่านั้น ทุกคนเดินทางไปในทิศเดียวกัน
นั่นคืองานแสดงของนักร้องนักแต่งเพลงชื่อดังจากแคนาดาที่จะมาแสดงไลฟ์ในค่ำคืนนี้
"ฮโยมินเธออยู่ไหนกันเนี่ยพวกฉันมารอหน้าประตูทางเข้าแล้วนะ"ซันนี่กรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ทันทีที่ปลายสายกดรับ
"[อ๊ะ ซันนี่เหรอ ฉันกำลังจะถึงแล้วล่ะ รอแปปนึงนะ]" อีกฝ่ายตอบกลับมาซันนี่ยิ้มนิดๆ
"จ้าๆ มาไวๆล่ะการแสดงจะเริ่มแล้ว"คนตัวเล็กพูดจบก็ตัดสายไปแล้วหันไปคุยกับคนด้านข้าง
"ฮโยมินกำลังมา รอแปปนึงละกันนะ"คนตัวเล็กเอ่ยพลางจับแขนซูยองอย่างอ้อนๆ
"อืม นี่ซันนี่ฉันระหว่างรอฉันขอถามอะไรหน่อยสิ เธอมีคนที่ชอบหรือเปล่า"
ให้ตายสิ นี่ฉันพูดอะไรออกไปน่ะ เธอมันบ้าซูยอง อ๊ากกกก
คนตัวเล็กหันมาจ้องซูยองอย่างงงๆก่อนจะตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง
"มีสิ เป็นคนที่อบอุ่นมากเลยล่ะ ฉันชอบเขามานานแล้วล่ะ"
ราวกับโดนค้อนหนักๆที่กลางหัว ซูยองวูบไปชั่วขณะเมื่อได้ยินคำตอบแสนปวดใจ
เธออึ้งจนพูดไม่ออกเลย ซันนี่อา~ ฉันเสียใจจัง
แม้จะคิดแบบนั้นแต่ภายนอกกลับต้องฝืนยิ้มให้คนตัวเล็ก
"ฉันอยากรู้จักคนๆนั้นบ้างจัง"ซูยองเอ่ยเศร้าๆ
"ได้สิ ถ้ามีโอกาสฉันจะพาเธอไปรู้จักคนๆนั้น ว่าแต่ฉันแล้วเธอล่ะ มีคนที่ชอบหรือยัง"
ร่างสูงครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
"อืม จะว่าไงดีล่ะ ฉัน...ช..อบ...เธ...อ"ประโยคยังไม่ทันจบแต่กลับมีเสียงตะโกนลั่นเรียกสมาธิคนตัวเล็กให้หันไปจนไม่ได้ยินเสียงซูยอง
"อ๊ะ มินนี่!!"ซันนี่ร้องทักเมื่อเห็นฮโยมินกำลังเดินเข้ามา
ซูยองลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วฝืนยิ้มบางๆเดินตามคนตัวเล็กที่กำลังลากแขนเธอเดินเข้างาน
พร้อมกับมืออีกข้างของคนตัวเล็กที่คล้องแขนฮโยมินอยู่
"แล้วเพื่อนๆเธอล่ะมินนี่"คนตัวเล็กส่งเสียงถามฮโยมินขณะนั่งรอการแสดง
"อ๋อ พวกเขาเที่ยวทั้งวันแล้วน่ะเลยอยากนอนพัก ฉันชวนยังไงก็ไม่มา"ฮโยมินอดบ่นเพื่อนร่วมวงไม่ได้เรียกเสียงหัวเราะของซันนี่ออกมา
ร่างสูงเหลือบมองทั้งสองคนซุบซิบกันด้วยความปวดร้าว เธอไม่อยากเห็นภาพแบบนี้เลย
ฉันจะทนไหวหรือเปล่านะ จะนั่งดูพวกเธอแบบนี้ไหวหรือเปล่านะ มันทรมานนะ ซันนี่อา
"ซูยองไม่ค่อยพูดเลยนะ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า"ฮโยมินกระซิบถามซันนี่เบาๆ
"ก็เป็นปกตินี่ ไม่ได้เป็นหรอก เขาเป็นแบบนี้อยู่แล้วล่ะ"ซันนี่ตอบ
หลังจากเวทีก็เปิดม่านออกมาให้คนทั้งฮอลล์ได้ชมการแสดงของนักร้องและนักแต่งเพลงผู้มีชื่อเสียง
แม้ว่าการแสดงจะดีขนาดไหนสุดยอดเพียงใด ทว่าซูยองไม่ได้สนใจเลย เธอจมอยู่ในความคิดตัวเองเงียบๆคนเดียว
ส่วนซันนี่กับฮโยมินก็นั่งดูการแสดงไปเรื่อยๆจนถึงช่วงพัก ซูยองเครียดจัดจนต้องขอตัวออกมาเข้าห้องน้ำ
"สวัสดี"เสียงหวานดังขึ้นเมื่อสาวร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำ
ซูยองหันไปมองเจ้าของเสียงก็ต้องอึ้ง สวย! ผู้หญิงคนนี้สวยมาก ใบหน้าสวยราวกับเทพธิดา ผิวขาวๆนั่นอีก
ชุดเดรสสีม่วงตัดกับสีผิวของเธอเป็นอย่างดี มันช่าง... เซ็กซี่ อา~ ไม่ ฉันจะหวั่นไหวไม่ได้นะ
"อ่ะ...สวัสดีค่ะ"ร่างสูงตอบอีกฝ่ายเป็นภาษาอังกฤษที่พอจะรู้อยู่บ้าง
"มางานคนเดียวเหรอคะ"คนสวยตอบเสียงใส
"เปล่าค่ะ มากับเพื่อนน่ะค่ะ"
"สีหน้าคุณดูไม่ดีเลย คุณดูเครียดๆนะคะ"ซูยองชะงักเผลอจ้องคนสวยตรงหน้าอย่างลืมตัว
ฉันว่าฉันเก็บความรู้สึกดีแล้วนะเนี่ย เธอรู้ได้ยังไงกันเนี่ย
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ"ซูยองตอบเสียงแผ่ว คนสวยเห็นอาการนั้นก็ยิ้มให้ซูยองแล้วเอ่ยเบาๆ
"เรื่องความรักสินะคะ"ซูยองหลุดทำหน้าเหวอไปชั่วขณะจนคนสวยหัวเราะให้
"จริงๆด้วยสินะ ถ้าให้เดาคงจะเป็นคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆคุณใช่ไหมคะ"ร่างสูงขยับถอยหลังด้วยความตกใจจนเสียงหายไปเลยทีเดียว
"คุณเป็นใคร"
"ฉันอเล็กซิสค่ะ แล้วคุณล่ะ"อเล็กซิสถามพลางเดินเข้ามาใกล้ซูยองอย่างยั่วยวนจนร่างสูงต้องกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก
"ฉันซูยองค่ะ"ซูยองตอบพลางถอยหลังหนีคนสวยตรงหน้า
ทางด้านซันนี่เมื่อเห็นซูยองไปเข้าห้องน้ำนานก็เกิดความรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาจนต้องออกมาตาม
"ซูยองอา เข้าห้องน้ำนานจริงๆ จะเป็นอะไรหรือเปล่านะ"คนตัวเล็กพึมพำเบาๆ
ในความสลัวของแสงไฟที่อยู่บนทางเดินสร้างบรรยากาศขนลุกให้คนตัวเล็กไม่น้อย
เมื่อคนตัวเล็กเดินมาถึงห้องน้ำก็เห็นเงาคนสลัวๆผ่านประตูกระจกมัวๆก็รีบเปิดประตูเข้าพร้อมกับพูดออกมา
"ย๊า ซูยองเธอจะมานอนในห้องน้ำ..หรือ..ไ...ง"
คนตัวเล็กเสียงหายไปเมื่อจบประโยคเพราะความช็อคเพราะตรงหน้าเธอคือร่างสองร่างกำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม
น้ำตารื้นขึ้นมาทันที่โดยไม่ทันได้คิดอะไร ซูยองผลักอเล็กซิสออกจากตัวแล้วหันมามองคนตัวเล็กด้วยความตกใจ
ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรคนตัวเล็กก็ผลักประตูห้องน้ำวิ่งออกไปเรียบร้อยแล้ว
"ซันนี่!! เดี๋ยวก่อน!! ซันนี่!!!"
ร่างสูงพยายามจะตามคนตัวเล็กไปทว่ากลับโดนมือปลาหมึกของสาวสวยอเล็กซิสเกาะแน่น
"คิก คิก โอ๊ะ โอ มาเจอฉากเด็ดพอดีเลยนะเนี่ย"สาวสวยพูดอย่างยียวน
"คุณทำอะไรของคุณเนี่ย คุณมันบ้า!!!"ซูยองตะคอกด้วยความโมโหและโกรธแค้นก่อนจะสบัดแขนออกแล้ววิ่งตามคนตัวเล็กไป
"ฮึก...ฮึก...ฮึก"คนตัวเล็กวิ่งฝ่าความหนาวพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินด้วยความเศร้า
เจ็บปวด! ทำไมมันเจ็บปวดแบบนีั้ แค่เพียงเพราะเห็นเขาไปจูบผู้หญิงคนอื่น มันช่างเจ็บปวดจริงๆ
คนตัวเล็กเดินเหม่อลอยไปตามถนนเรื่อยๆ ในขณะนั้นร่างสูงของซูยองก็ตามมาทันพอดี ทว่า....
แสงไฟสาดเข้าใส่ใบหน้าซันนี่ให้คืนสติด้วยความตกใจเมื่อเห็นแหล่งกำเนิดแสงนั่นทำให้เธอก้าวขาไม่ออก
"ซันนี่!!!!"ซูยองตะโกนลั่นพร้อมทั้งวิ่งไปผลักซันนี่ให้พ้นวิถีรถ
เปรี้ยง!!!
ร่างเล็กของซันนี่ถูกผลักกระเด็นออกมาได้ทัน ซันนี่รีบลุกหันไปมองหาซูยองทันที
"ไม่นะซูยอง....ซูยอง....ซูยอง..."
ซันนี่เอื้อมมือที่สั่นอย่างหนักเข้าไปแตะร่างซูยองที่นอนจมกองเลือดอยู่
ใช่!! ร่างสูงถูกชนเพราะเข้ามาช่วยเธอลมหายใจของซูยองเหลือเพียงแผ่วเบา
"ซั..น..นี่"ร่างสูงพยายามยกมือมาแตะใบหน้าคนตัวเล็ก ในขณะที่คนตัวเล็กน้ำตาหลั่งไหลอย่างหนัก
"ซูยอง...ฉันขอโทษ...ฮึก....ฉันขอโทษ"
ร่างสูงฝืนยิ้มด้วยความเจ็บปวดให้คนตัวเล็กพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆเพื่อบอกว่าไม่เป็นอะไร
"ไม่...เป็น...ไร...ซั...น...นี่"ร่างสูงหายใจอย่างยากลำบาก
"ซั...น...นี่ ฉัน...ขอ..โทษ...นะ"ซันนี่นิ่งมองซูยองด้วยความเศร้า
"ซัน..นี่..จริ..ง..ๆ..แล้ว... อึก"ซูยองกระตุกเพราะความเจ็บปวด ซันนี่ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมด้วยความหวาดกลัว
"ฉัน..รั...ก..เธอ"คนตัวเล็กตาโตด้วยความตกใจก่อนจะเปล่งเสียงร้องไห้ดังยิ่งกว่าเดิม
"ฉันก็รักเธอ ซูยอง....ฮึก....ฉันก็รักเธอซูยอง"ซันนี่สะอื้นตอบ ซูยองยิ้มด้วยความยินดีก่อนจะเอ่ยคำพูดสุดท้าย
"ซัน..นี่...ฉั..น...อึก...ดี..ใจ"ร่างสูงไล้มือไปเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็กอย่างเบามือ
"ลา..ก่อ..น...นะ...ที่...รัก......."
ทันทีที่สิ้นเสียง ลมหายใจเฮือกสุดท้ายของร่างสูงก็หมดลง มือที่แตะใบหน้าคนตัวเล็กก็ตกลงสู่พื้นถนน
ไม่นะ ไม่นะ ได้โปรด เธอจากฉันไปแล้วงั้นเหรอซูยอง ซูยอง ซูยอง ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาา
ในที่สุดฉันก็ได้บอกรักเธอ แต่มันสายไปแล้ว เพราะฉันทำให้เธอต้องจากไป เพราะคนงี่เง่าอย่างฉัน
ฉันควรจะทำยังไงดี จะทำยังไงต่อไปดี...
ท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บ เลือดสีแดงฉานและหน้าอกที่ไร้การเคลื่อนไหว เป็นสิ่งย้ำเตือนให้ซันนี่รู้ว่า
คนที่เธอรักได้จากเธอไปแล้ว คนตัวเล็กร่ำไห้อย่างหนักจนสลบล้มลงไปบนพื้นข้างๆร่างไร้ชีวิตของซูยอง
"เฮือก!!"
คนตัวเล็กสะดุ้งตื่นขึ้นมาบนที่นั่งในเครื่องบินด้วยความตระหนก เหงื่อแตกพลั่ก พยายามปรับสติอย่างรวดเร็ว
"เป็นอะไรซันนี่ ฝันร้ายเหรอ"เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างๆ คนตัวเล็กหันขวับไปมองก็เจอซูยองกำลังจ้องหน้าตัวเองอยู่
"ซู...ยอง"ซันนี่อึ้งเมื่อเข้าใจสถานการณ์
เธอฝัน!!! ใช่ เธอฝัน ตอนนี้พวกเธอสองคนอยู่บนเครื่องบินขณะกลับโซล เพื่อกลับไปแสดงคอนเสิร์ตครั้งใหญ่ในเวทีที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลี
ซึ่งในตอนนี้จะมีการเซอร์ไพรซ์ที่จะเป็นตำนานจากลีดเดอร์แห่งโซนยอชิแดอีกด้วย
"ซูยอง!"คนตัวเล็กโผเข้ากอดร่างสูงทำเอาซูยองเหวอไปเลยทีเดียว
"อะไรซันนี่ เธอเป็นอะไรไป"ซูยองลูบผมซันนี่ด้วยความอ่อนโยนเพื่อปลอบประโลมคนที่ซุกอยู่ในอกซึ่่งกำลังสั่นด้วยความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด
"ฉันฝันร้ายซูยอง ฉันฝันร้าย"ซันนี่ระร่ำระลักตอบพร้อมกับการกอดที่แน่นขึ้นกว่าเดิม
"ใจเย็นๆซันนี่ ฉันอยู่นี่ ไม่มีใครทำร้ายเธอได้แล้ว"
"ซูยอง...ฮึก...ฮึก...ซูยอง....ฉันรักเธอ"ซูยองอึ้งเมื่อเจอการบอกรักสายฟ้าแลบของคนตัวเล็กที่เธอหลงรักมานาน
"ซูยอง...เธอรักฉันใช่ไหม...ฉันรู้ว่าเธอรักฉัน..ได้โปรดบอกว่าเธอรักฉัน"ร่างสูงยิ้มกว้างยกมือเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็กก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนโยน
"อืม ฉันรักเธอซันนี่"
คนตัวเล็กได้คำตอบแล้วก็โผเข้ากอดคนตรงหน้าแน่นขึ้นกว่าเดิมเรียกรอยยิ้มจากซูยองให้กว้างขึ้นไปอีก
"เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันรักเธอซันนี่"ซูยองอดถามไม่ได้
ซันนี่ผละออกมาจากร่างกายของซูยองก่อนจะเล่าทุกอย่างให้คนรักของเธอฟัง
เรื่องราวต่างๆถูกเล่าออกมาเรื่อยๆ เมื่อฟังจบซูยองก็ยิ้มกว้างกล่าวกับคนตัวเล็ก
"สงสัยฉันต้องขอบคุณฝันร้ายของเธอนะเนี่ยที่ทำให้เธอบอกรักฉันได้"
"เชอะ ถ้าฉันไม่บอกเธอก็คงจะไม่บอกใช่ไหมล่ะ ฉันกลัวมากเลยซูยอง กลัวเธอจะจากฉันไปอีก"
"ไม่เอาน่า ฉันไม่จากเธอไปไหนหรอก"ร่างสูงเอ่ยเสี่ยงนุ่ม ซันนี่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"ซันนี่ ฉันรักเธอ"คนตัวเล็กจ้องมองไปที่ดวงตาของคนตัวสูง
"ฉันก็รักเธอซูยอง สัญญากับฉันนะว่าจะไม่จากฉันไปไหน"
"ได้"ซูยองยิ้มรับพร้อมกับยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวกับอีกฝ่ายก่อนจะโอบคนตัวเล็กเข้ามากอดแน่น
'ฉันเกือบต้องสูญเสียหัวใจของฉันไปแล้วเพราะความไม่กล้าของฉัน
ฉันไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเขาจากไปจริงๆ ฉันจะเป็นอย่างไร
อย่าให้ความไม่กล้าของคุณทำให้คุณเสียใจทีหลังนะ'
by Lee Sunkyu
The End
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น