Haunted Factory (Taeyeon x Tiffany) ft.Royal Couple

Haunted Factory

Title : Haunted Factory
Author's Name : Senkoong
Pairing : Royal Couple
Rate : NC 20+
Author Notes : วันช็อตเรื่องใหม่จ้า คราวนี้เป็นเรื่องหลอนๆที่จะเกิดขึ้นกับสาวๆเมื่อพวกเธอถูกขังอยู่ในโรงงานร้างและถูกใครบางคนไล่ล่า พวกเธอจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย เอาใจช่วยพวกเธอด้วยนะ


เสียงวิ่งและเสียงกรีดร้องดังขึ้นทั่วโรงงานร้างแห่งหนึ่งในยามค่ำคืนที่มืดมิด

ร่างบางสองร่างจับมือกันแน่นด้วยความหวาดกลัว ใครบางคนกำลังไล่พวกเธอ

ใบหน้าคมเหลียวมองฝ่าความมืดไปมาอย่างระวังตัวส่วนอีกคนก็ไม่ต่างกันนัก

ไม่นานมานี้พวกเธอถูกใครบางคนจับตัวมาขังไว้ที่นี่รวมทั้งเพื่อนของเธออีกเจ็ดคน

ทว่าตอนนี้พวกเธอกลับแยกกระจายกันเสียแล้ว เพราะเสียงและกลิ่นนั่น

เสียงเหล็กกระทบกันจนรู้สึกขนลุกเมื่อรวมกับบรรยากาศน่าวังเวงและกลิ่น

.....เลือด....


ในโรงงานร้างที่เงียบสงัดร่างเล็กของแทยอนทรุดลงกับพื้นด้วยความเหน็ดเหนื่อย

เนื่องจากการวิ่งหนีอะไรบางอย่างที่น่ากลัวจนต้องหลงกับเพื่อนอีกหลายคน

ทิฟฟานี่สาวหน้าหวานที่วิ่งหนีมาด้วยกันก็ต้องทรุดลงไปอีกคนเมื่อถูกร่างเล็กฉุดมือ

เสียงหอบหายใจดังไปทั่วห้องที่มืดสนิท ความหวาดกลัวเกาะกุมในใจ ทั้งคู่จับมือกันแน่น

"เหนื่อย...เหนื่อยจัง"ร่างเล็กพยายามสูดลมหายใจเต็มที่

จนผ่านไปสักพักทั้งคู่จึงเริ่มเปิดบทสนทนากัน

"แทว่าต้องมีใครซักคนแกล้งพวกเราแน่ๆ"ร่างเล็กนั่งชันเข่าข้างหนึ่งพูดขึ้น

"แต่ฟานี่ว่าไม่ใช่แบบนั้นหรอก ฟานี่รู้สึกไม่ดีเลย เหมือนว่าจะมีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้น"

ร่างเล็กนิ่งเงียบ ลางสังหรณ์ของทิฟฟานี่ไม่เคยพลาด

"ขออย่าให้เป็นแบบนั้นเลย.."ร่างเล็กเปรยเบาๆ

ขณะที่ทั้งสองคุยกันอยู่ก็เกิดเสียงบางอย่างขึ้นจนต้องผุดลุกด้วยความตกใจ

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!

"เสียงนั่น เจสสิก้า!!!"

ทิฟฟานี่พูดด้วยความตกใจ เสียงของเพื่อนเธอทำไมเธอจะจำไม่ได้

"รีบไปกันเถอะ" ร่างเล็กฉุดมือร่างบางวิ่งฝ่าความมืดไปทางต้นเสียงอย่างรวดเร็ว

"เกิดอะไรขึ้นกับเจสสิก้ากันน่ะ"ร่างบางที่วิ่งตามหลังแทยอนพูดกับตัวเองเบาๆ

ไม่นานทั้งสองก็มาถึงที่ๆเจสสิก้าน่าจะอยู่แถวๆนี้ รอบๆเป็นเครื่องจักรขนาดใหญ่หลายชนิด

"เจสสิก้า เธออยู่ไหนน่ะ"ทิฟฟานี่ตะโกนถามไปในความืด

ทว่ากลับไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ มันเงียบสนิทจนแทบได้ยินเสียงเข็มหล่น

ทั้งคู่กุมมือเดินหาเพื่อนด้วยความระมัดระวัง สายตาทิฟฟานี่สอดส่ายไปมาหวังเจอเพื่อนรัก

"อ๊ะ นั่น!!"ร่างเล็กกระตุกแขนทิฟฟานี่ให้หันมามองแล้วชี้มือไปยังมุมหนึ่งของห้องกว้าง

ภายในความมืดเห็นเงาคนนั่งอยู่ลางๆ ไม่รอช้าทั้งสองคนเดินเข้าไปทันที

"เจสสิก้า!!"ทิฟฟานี่ปล่อยมือแทยอนโผเข้าหาเพื่อนสาวที่นั่งอยุ่บนพื้น แต่แล้วเธอก็ต้องชะงัก

เพื่อนสาวของเธอพลันคอพับลงไปด้านหลัง ทิฟฟานี่ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจก่อนจะมองมือของตัวเอง

เลือด!!!

"...."

ร่างบางมองมือตัวเองด้วยความช็อคจนเสียงหายไปเลยทีเดียว แทยอนก็ตกใจไม่ใช่น้อยเหมือนกัน

แต่เพราะคุมสติได้ดีกว่า จึงเดินเข้าไปแตะที่จมูกของเจสสิก้า แม้ไม่อยากยอมรับแต่ก็จำเป็นต้องทำ

ไร้ซึ่งลมหายใจ...เจสสิก้าตายแล้ว

เพื่อนของเธอตายด้วยฝีมือใครบางคนที่พาพวกเธอมาขังที่นี่ ร่างเล็กคิดอย่างเคร่งเครียด

"ไปกันเถอะฟานี่ เราต้องหาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้"ร่างเล็กเดินเข้าไปฉุดมือทิฟฟานี่ที่กำลังช็อคขึ้นมา

ทว่าร่างบางยังคงช็อคอยู่จนแทยอนต้องตบที่ใบหน้าเบาๆ

"ฟานี่ ฉันรู้ว่าเธอกำลังเสียใจ แต่พวกเราต้องหนีออกไปจากที่นี่นะ"แทยอนเอ่ยด้วยเสียงเครียดๆ

ร่างบางคืนสติมาได้บ้างแล้วหันไปมองร่างเพื่อนรักที่นอนจมกองเลือดอยู่ แต่แล้วสายตาเธอก็เห็นอะไรบางอย่าง

"แท..แทยอน..."

ทิฟฟานี่พูดเสียงสั่นแล้วชี้มือไปที่มืดๆจุดหนึ่งใกล้ๆกับเครื่องจักรเก่าๆพังๆ จุดที่มีอะไรบางอย่างกองอยู่กับพื้น

ร่างเล็กหันไปดูก็ต้องขมวดคิ้วอย่างเคร่งเครียดอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นเดินไปดูช้าๆ

"ยูริ?"

ร่างเล็กเอ่ยด้วยความตกใจระคนสงสัยเมื่อเห็นสิ่งๆนั้นเต็มตา เพื่อนเธอและทิฟฟานี่

ควอนยูริคนรักของเจสสิก้ากำลังนอนจมกองเลือด ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดนอนหงายหน้า

ตาเบิกกว้างคล้ายกับตกใจเพราะอะไรบางอย่าง สร้างความสยดสยองต่อแทยอนและทิฟฟานี่มาก

"ยูริ!!"ร่างบางที่เดินตามมาร้องด้วยความตกใจอีกรอบ

"ฮึก..นี่มันอะไรกัน...ฮึก...มันเกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา"

ทิฟฟานี่ทนความหวาดกลัวไม่ไหวจนต้องหลั่งน้ำตาออกมา แทยอนขบกรามแน่นด้วยความโกรธแค้น

ร่างเล็กรู้สึกอยากจับคนที่เป็นต้นเหตุมาสับเป็นพันๆชิ้น แต่ก็ต้องข่มกลั้นอารมณ์เอาไว้

อย่างไรภารกิจหลักคือต้องรีบหนีออกจากที่นี่ ซึ่งเธอก็หวังว่าเพื่อนๆที่เหลือจะคิดแบบเดียวกัน

"ไปกันเถอะฟานี่ เราต้องรีบหนีก่อนไอ้บ้านั่นมา"

แทยอนจับมือทิฟฟานี่แน่นแล้วเดินลากฝ่าความมืดออกจากบริเวณนั้น


ขณะเดียวกันอีกด้านยุนอาและซอฮยอนผู้ซึ่งประสบเหตุการณ์แบบเดียวกันก็มีความหวาดกลัวเช่นเดียวกัน

หลังจากที่แยกกันกับพวกเพื่อนๆแล้วพวกเธอสองคนก็มาเจอกับร่างไร้วิญญาณของฮโยยอน

ร่างของฮโยยอนถูกพาดอยู่กับเครื่องจักรชนิดหนึ่งเลือดไหลย้อยลงมาเป็นทางยาว

ซอฮยอนรับไม่ได้กับเรื่องนี้ถึงกับสลบไปเดือดร้อนยุนอาต้องรีบเข้ามาประคองไว้

ยุนอาก็หวาดกลัวไม่แพ้กันแต่ด้วยความเข้าใจสถานการณ์ทำให้ต้องรีบปลุกซอฮยอนให้ฟื้นขึ้นมา

แต่ทว่า...

เคร้ง~!เคร้ง~!เคร้ง~!เคร้ง~!


เสียงเหล็กกระทบกันพลันดังขึ้นอีกครั้งยุนอาหันไปมองตามทิศทางของเสียงด้วยความหวาดกลัว

ยุนอาพยายามปลุกร่างในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว ซอฮยอนค่อยๆฟื้นคืนสติก่อนจะประมวลผล

เหมือนยุนอาจะรู้ทันรีบเอามือปิดปากซอฮยอนเอาไว้เมื่อเธอทำจะกรี๊ดพลางยกนิ้วชี้แตะปากเบาๆ

ซอฮยอนมองอย่างงุนงงชั่วขณะแล้วก็เข้าใจในเวลาต่อเมื่อเธอได้ยินเสียงเหล็กกระทบกัน

เธอหันมามองยุนอาด้วยความตกใจและหวาดกลัว ยุนอาตัดสินใจลุกขึ้นแล้วจับมือซอฮยอนแน่น

"รีบไปหลบตรงนั้นกันเถอะ"ยุนอาพูดเบาๆพลางชี้มือไปที่มุมหนึ่งซึ่งพอจะหลบซ่อนตัวได้

ซอฮยอนพยักหน้าแล้วรีบเข้าไปซ่อนทันที เสียงเหล็กดังใกล้เข้ามาแล้ว อารมณ์ของทั้งสองเครียดจนแทบคลั่ง

'มาแล้ว!' ทั้งคู่คิดในใจพร้อมกันและทันใดนั้นก็ปรากฎร่างในชุดคลุมมีฮู้ดสีดำสนิทถือดาบคาตานะเล่มยาวเข้ามาตรงจุดที่พวกเธอยืนอยู่เมื่อครู่

ซอฮยอนเอามือปิดปากกลั้นลมหายใจด้วยความหวาดกลัว ส่วนยุนอาก็แทบกรี๊ดออกมาเหมือนกัน

ร่างในชุดคลุมก้าวเดินช้าๆเข้าไปหาร่างไร้ชีวิตที่พาดอยู่บนเครื่องจักรก่อนจะเอาลงมานอนราบที่พื้น

ยุนอาและซอฮยอนมองการกระทำของร่างปริศนานั่นไม่วางตา แต่แล้วก็ต้องตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

เมื่อคนในชุดคลุมยกดาบในมือขึ้นมาฟันลงไปที่ร่างไร้ชีวิตบนพื้นก่อนจะฟันซ้ำไปซ้ำมาอีกหลายที

เลือดสาดกระจายไปทั่ว ร่างสองร่างในมุมมืดหวาดกลัวแทบสิ้นสติจนซอฮยอนเผลอถอยหลังไปโดนเหล็กจนเกิดเสียงดัง

ยุนอาหันมามองซอฮยอนด้วยความตกใจ ซอฮยอนก็หันไปมองยุนอาด้วยความตกใจเช่นกันก่อนที่ยุนอาจะหันไปมองร่างในชุดคลุมนั้นอีกครั้ง

แต่ทว่าร่างของฆาตกรโรคจิตนั้นกลับหายไปแล้ว ยุนอารีบเดินเข้าไปจับมือซอฮยอน ในขณะที่กำลังเอื้อมมือไปนั้น

ฉัวะ!!....

เสียงดังขึ้นเบาๆพร้อมกับประกายดาบวูบขึ้นในความมืด ยุนอามองซอฮยอนด้วยความงุนงง

ร่างสูงของซอฮยอนค่อยๆล้มลงกับพื้นช้าๆราวกับภาพสโลว์โมชั่นเผยให้เห็นร่างในชุดคลุมปริศนายืนถือดาบอยู่ด้านหลัง

ยุนอาล้มกระแทกพื้นด้วยความตกใจตาเบิกกว้างมองเข้าไปในฮู้ดแล้วเธอก็ต้องรู้สึกวูบเมื่อประกายตาของฝ่ายตรงข้าม

ความโหดเหี้ยม ไร้น้ำใจ ความโกรธแค้น ถูกส่งออกมาจากสายตานั้นจนเธอหวาดกลัวแทบเป็นลม

ไม่รอช้าเธอรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีเข้าไปในความมิดด้วยความหวาดกลัว


"ยุนอา!!"

เสียงตะโกนดังขึ้นจนยุนอาต้องหยุดวิ่งแล้วหันไปมองก่อนจะพบว่าเป็นแทยอนและทิฟฟานี่

"พี่แทยอน! พี่ฟานี่!"ร่างสูงของยุนอารีบวิ่งเข้าไปกอดรุ่นพี่ของเธอแน่นพร้อมกับร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกัลว

"พี่แท พี่ฟานี่ พี่ฮโยยอนกับซอฮยอนถูกฆาตกรโรคจิตฆ่าไปแล้ว ฮึก"ยุนอาสะอึกสะอื้นเล่าให้รุ่นพี่ทั้งสองฟัง

แทยอนทิฟฟานี่มองหน้ากันด้วยความเศร้าเมื่อได้ฟังเรื่องของยุนอา

"ซันนี่ ซูยอง ยูริ เจสสิก้า ก็ไปแล้วนี่ยังมีฮโยยอนกับซอฮยอนอีกเหรอเนี่ย"ทิฟฟานี่ร้องไห้ออกมาด้วยความเศร้า

ส่วนยุนอาช็อคไปเรียบร้อยแล้วทันทีที่ได้ฟังทิฟฟานี่พูดออกมาเธอถึงกับหน้ามืดเซไปวูบหนึ่ง

รุ่นพี่ที่เธอรักถูกฆาตกรโรคจิตนั่นฆ่าไปแล้วอย่างนั้นเหรอ ไม่จริงใช่ไหม~

เคร้ง~!เคร้ง~!เคร้ง~!เคร้ง~!


มันมาอีกแล้วเสียงนี้แถมยังดังใกล้เข้ามาเร็วกว่าครั้งก่อนๆอีกด้วย

ทั้งสามหันไปมองทันทีที่ได้ยิน ยุนอาและทิฟฟานี่หน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว

แทยอนรีบกระชากมือทั้งคู่ให้ออกวิ่ง ยุนอาและทิฟฟานี่ข่มความกลัวออกวิ่งตามหลังคนตัวเล็กไป

เสียงวิ่งพร้อมกับเสียงเหล็กกระทบกันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทั้งสามยิ่งหวาดกลัวยิ่งกว่าเดิม


เนื่องจากความหวาดกลัวของพวกเธอทำให้ยุนอาและทิฟฟานี่เสียหลักล้มลงกับพื้น

"โอ๊ย!!"

ร่างเล็กหยุดชะงักในระยะที่ห่างไกลแล้วหันกลับมามองยุนอาและทิฟฟานี่ที่ล้มอยู่ แต่แล้วก็ต้องตาเบิกกว้างเมื่อเห็นประกายแวววาวในความมืด

"ไม่!!!!"

ร่างเล็กตะโกนลั่นพร้อมกับวิ่งเข้าไปหาทั้งสองทว่าไม่ทันเสียแล้ว เงาดาบวูบขึ้นในความมืดสองครั้ง

เลือดสาดกระจายออกจากร่างของคนรักและรุ่นน้องที่รักของเธอ ทั้งสองค่อยๆล้มตัวลงไปนอนกับพื้นช้าๆ

ประกายชีวิตในดวงตาค่อยๆหายไปช้าๆ และแล้วทั้งคู่ก็แน่นิ่งไป

"ไอ้เลวเอ้ย แกทำไมแบบนี้ทำไมวะ พวกฉันไปทำอะไรให้ถึงได้ทำแบบนี้!!!"

ร่างเล็กตวาดลั่นใส่ร่างในชุดคลุมที่ยืนถือดาบอยู่ใกล้ๆร่างของยุนอาและทิฟฟานี่

แต่ร่างปริศนานั้นไม่ตอบร่างแทยอนขบกรามแน่นด้วยความโกรธแค้น

ร่างปริศนายืนนิ่งเหมือนพิจารณาอะไรสักอย่างก่อนจะทำสิ่งที่แทยอนคาดไม่ถึง

ดาบในมือยกสูงขึ้นมาแล้วฟันซ้ำไปซ้ำมาบนร่างของทิฟฟานี่ แทยอนตาเบิกกว้างจนแทบถลน

"ไอ้เลวเอ้ย"ร่างเล็กพุ่งเข้าใส่คนในชุดคลุมอย่างขาดสติ

ซึ่งเหมือนคนในชุดคลุมจะรู้อยู่แล้ว ทันทีที่แทยอนพุ่งเข้ามาในระยะ ดาบในมือพลันเปลี่ยนทิศทางเข้าใส่ร่างเล็ก

แทยอนต้องชะงักตัวอย่างไม่มีทางเลือกก่อนจะถอยหลังหลบ แต่ด้วยความตกใจทำให้ก้าวเท้าพลาดหงายหลังล้มไปกับพื้น

แทยอนตะเกียกตะกายหลบดาบที่แทงเข้ามาใส่ร่าง คนในชุดคลุมไล่ต้อนร่างเล็กเข้าสู่ทางตันไปเรื่อยๆ

จนในที่สุดร่างเล็กก็มาถึงทางตันตรงมุมห้อง แทยอนมองไม่เห็นทางหนีจึงนอนพิงผนังเหม่อมองประกายดาบสุดท้าย

ฉัวะ!!

เลือดสาดกระจายไปทั่วเมื่อร่างกายถูกความคมของดาบในมือฆาตกรชำแรกผ่าน

ร่างเล็กกระตุกสองสามครั้งก่อนจะแน่นิ่งไป

คนในชุดคลุมสะบัดดาบแรงๆไล่เลือดที่ติดอยู่ออกไปพลางแสยะยิ้มอยู่ภายใต้ฮู้ดที่มือสนิทนั้น

ดาบในมือค่อยๆตกลงสู่พื้น สองมือยกขึ้นมาจับฮู้ดแล้วปลดออกเผยให้เห็นใบหน้าของฆาตกรโรคจิต

ใบหน้าของใครบางคนที่เก้าสาวรู้จักดี

ใบหน้าที่พวกเธอจำได้ดี

ใบหน้าของ....คริสตัล จอง!!


คัท!!!!!!!!!

แปะ!!แปะ!!แปะ!!

เสียงปรบมือดังก้องไปทั่วพร้อมกับไฟที่สว่างขึ้นมา คนจำนวนมากปรบมือให้คริสตัลพร้อมกับส่งรอยยิ้มไปให้เธอ

ร่างสามร่างที่นอนกองอยู่บนพื้นค่อยๆลุกขึ้นมาก่อนจะส่งยิ้มให้กันแล้วเดินเข้ามาจับมือแสดงความดีใจกัน

เจสสิก้าเข้ามากอดน้องสาวพร้อมกับรอยยิ้ม

"ยอดเยี่ยมมาก คริสตัล เธอแสดงได้ดีมาก"คริสตัลยิ้มรับพี่สาว

"เห้ แล้วฉันล่ะเจส คริสตัลแค่สะบัดดาบไปมานะ พวกฉันสิต้องรับบทหนักเลย ทำไมไม่ชมกันมั่งห๊า!!"ร่างบางของแม่หมีแว้ดใส่เพื่อนสาว

"ยอดเยี่ยมมากทุกคน แบบนี้ภาพยนตร์ของชั้นของเราต้องได้ที่หนึ่งแน่ๆ ขอบใจทุกคนรวมทั้งรุ่นพี่ด้วยค่ะที่มาช่วยพวกเรา เอาล่ะ มาช่วยกันเก็บของแล้วแยกย้ายกันกลับเถอะ"

ผู้กำกับซึ่งเป็นหัวหน้าชั้นของคริสตัลประกาศเสียงดัง ทีมงานทุกคนค่อยๆกลับไปเก็บของตามหน้าที่แล้วแยกย้ายกันกลับไป


"พวกพี่แสดงกันเก่งจริงๆนะคะ"คริสตัลพูดกับเก้าสาว

"เธอก็เก่งนะคริส ฟันดาบไปมาท่าทางนิ่งๆแบบนั้นน่ากลัวมากเลยล่ะ"ทิฟฟานี่พูดชมน้องสาวเพื่อน

"ยังไงก็ขอบคุณพวกพี่ๆมากเลยนะคะที่มาช่วย"

"ไม่เป็นไรจ้า ก็สนุกดีเหมือนกันล่ะ แต่บรรยากาศที่นั่นน่ากลัวจริงๆนะ ถึงจะรู้ว่าเป็นแค่การแสดงก็เถอะ"ซันนี่พูดพลางลูบแขนไปมา

"ใช่ๆ ตอนฉันพาดอยู่บนเครื่องจักรเก่าๆนั่นล่ะกลัวมันจะพังลงมาแทบตาย"ฮโยยอนเสริมเข้ามา

แทยอนอมยิ้มมองสมาชิกวงพูดคุยเรื่องการแสดงที่ผ่านมากันอย่างสนุกสนาน

มันเหนื่อยจริงๆนะ การแสดงเนี่ย แต่ก็สนุกไปอีกแบบ กลับไปขอพักให้เต็มที่หน่อยเถอะ



The End